2001 April. അതിസാരവും ചര്‍ദ്ദിയും ദുസ്സഹമാക്കിയ നോയി
അതൊരു കാളരാത്രിയാരുന്നു. ചിന്തകള്‍ പലവിധമാരുന്നു. അമ്മ പറഞ്ഞതില്‍ കാര്യമുണ്ട്. കാളകളിച്ചു നടന്നാല്‍ ജീവിതമെങ്ങും എത്തില്ല. വയസ്സ് ഇരുപത്തിമൂന്നു ആയി.കൂടെ പഠിച്ചവരൊക്കെ പി എസ്‌ സി ഒക്കെ എഴുതി എടുത്തു. ഞാന്‍ മാത്രം ഇങ്ങനെ തെണ്ടി തിരിയുന്നു.....
അതൊരു കാളരാത്രിയാരുന്നു. ചിന്തകള്‍ പലവിധമാരുന്നു. അമ്മ പറഞ്ഞതില്‍ കാര്യമുണ്ട്. കാളകളിച്ചു നടന്നാല്‍ ജീവിതമെങ്ങും എത്തില്ല. വയസ്സ് ഇരുപത്തിമൂന്നു ആയി.കൂടെ പഠിച്ചവരൊക്കെ പി എസ്‌ സി ഒക്കെ എഴുതി എടുത്തു. ഞാന്‍ മാത്രം ഇങ്ങനെ തെണ്ടി തിരിയുന്നു.....
നേരം വെളുത്തപ്പോ തന്നെ മനോരമ പത്രം തിന്നാന്‍ തുടങ്ങി. ക്ലാസ്സിഫയിട്സ് നോക്
അങ്ങനെ ഹൈദേരാബാദിലെ സായി പബ്ലിക്‌ സ്
സഹജീവികളായി കിട്ടിയതില്‍ രണ്ടെണ്ണം സമകാലി
ആത്മവിശ്വാസം കുറെയെങ്കിലും കൈവരിച്ചു; ക്ലാ
അടക്കിചിരികളും കമന്റുകളും തമസ്കരിച്ചു ഞാന്‍ എന്നില്‍ പക്വത വളര്‍ത്തി തുടങ്ങി. എങ്കിലും എന്റെ കുട്ടികള്‍ക്ക് കണ്ണാടി വെക്കാത്ത എന്റെ "സുന്ദര"മുഖമാരുന്നു ഇഷ്ടം. അങ്ങനെ അവര്‍ക്ക് വേണ്ടി ഞാന്‍ ഗൗരവത്തിന്റെ ആ മൂടുപടം എന്നന്
ബോര്‍ഡിംഗ് സ്കൂള്‍ ആയതു കൊണ്ട് തന്നെ എല്ലാവര്ക്കും മെസ്സില്‍ ആണ് ഫുഡ്. കുട്ടികള്‍ക്കായി വലിയ മെസ്സ് ഹാള്‍. സാറുമാര്‍ക്കായി വലിയ ഒരു മുറിയില്‍ മെസ്സ്. ഒഴിവു സമയങ്
കാര്യത്തിലേക്ക് വരും മുന്‍പ് ഞങ്ങളുടെ മുറിയെ കുറിച്ച്, ഞങ്ങളുടെ അര്‍മ്മാദതാവളത്തെ കുറിച്ച് കുറച്ചു വിവരം. ഡോര്‍മ്മിട്ടറിയുടെ അങ്
അങ്ങനെ ഒരിക്കല്‍ എനിക്കും കുഞ്ഞുണ്ണിക്കും പനി അടിച്ചു. മരുന്നും മന്ത്രവുമായി റൂമില്‍ തന്നെ കഴിഞ്ഞു കൂടി. ക്യാരം ബോര്‍ഡു കളിയുമൊക്കെ ആയി ഉച്ചവരെ പോയി. ഉച്ചക്ക് വിശന്നപ്പോ ചെറിയമുറിയില്‍ ചെന്നു നോക്കി. രണ്ടു കാസറോളില്‍ ആഹാരം കൊണ്ട് വെച്ചിട്ടുണ്ട്. കൈ കഴുകി കഴിക്കാന്‍ ഇരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും രോഗ വിവരം അന്വേഷിച്ചു സഹപ്രവര്‍ത്തകര്‍ എത്തി. ലഞ്ച് ബ്രേക്കിന് നടു ഒന്ന് നിവര്‍ക്കാന്‍ സഹമുറിയന്മാരും എത്തി. രോഗ വിവരങ്ങള്‍ പറയുന്നതിനിടക്ക് തന്നെ ഞങ്ങള്‍ ഊണ് തുടര്‍ന്നു. പെട്ടെന്ന് എന്തോ ഒന്ന് എന്റെ കൈയ്യില്‍ തടഞ്ഞു. അതെ ഒരു പുഴുങ്ങിയ മുട്ട. ഈശ്വരാ.. ഇതെവിടുന്നു വന്നു.ചോറിനുള്ളിലേക്ക് തന്നെ അതമക്കി ഒളിപ്പികാന്‍ ഒരു പാഴ്ശ്രമം ഞാന്‍ നടത്തിയെങ്കിലും അപ്പോഴേക്കും പിടിക്കപ്പെട്ടു." എന്തോന്നാടെ ഒരു സ്പെഷ്യല്‍ സാധനം...ഇന്ന് മെസ്സില്‍ മുട്ട ഇല്ലാരുന്നല്ലോ...." സഹമുറിയന്റെ ഡയലോഗ് കേട്ടു എല്ലാരും എന്റെ പാത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി. കുഞ്ഞുണ്ണി എന്നെ ഒന്നിരുത്തി നോക്കി ഊറി ചിരിച്ചു. എന്റെ ഗര്‍ഭം ഇങ്ങനല്ലെടാ എന്ന് ദയനീയമായി എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അവനോടു കേണു. " ടാ...അതിനടിയില്‍ ഇനിയും ഉണ്ടെങ്കില്‍ ഇങ്ങോട്ടും കൂടി പോരട്ടെ ഒരെണ്ണം...." എന്ന് പറഞ്ഞു കുഞ്ഞുണ്ണി പാത്രത്തില്‍ കൈയിട്ടു. ദേ...കി
" ഫുഡ് രണ്ടാള്‍ക്കും കൂടിയാ കൊണ്ട് വെച്ചിരുന്നെ. ഒന്നിച്ചു പോയാ എടുത്തതും. ചക്കിനു വെച്ചത് കൊക്കിനു കൊണ്ടതായി കൂടേ...എന്നെ എന്തിനാ എല്ലാരും കൂടി ഇങ്ങനെ അര്‍ഥം വെച്ചു നോക്കുന്നെ....ഇത് കുഞ്ഞുണ്ണിക്കുള്ളതായി കൂടേ...." ഒരു ഗോള്‍ അടിച്ച സംതൃപ്തിയോടെ ഞാന്‍ കുഞ്ഞുണ്ണിയേയും മറ്റുള്ളവരേയും പാളി നോക്കി. ഞാന്‍ പറഞ്ഞതിലും കാര്യമുണ്ടെന്നു തോന്നിയവര്‍ സംശയധൃഷ്ടിയോടെ കുഞ്ഞുണ്ണിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു. ആ സംശയത്തില്‍ കഴമ്പുള്ളതു കൊണ്ടും, ഉള്ളില്‍ എന്നോട് അതുവരെ കുശുമ്പ് തോന്നിയിരുന്നതുകൊണ്ടു
എന്റെയും കുഞ്ഞുണ്ണിയുടേയും മനസ്സുകളില്‍ ചിന്തകള്‍ തിരതല്ലി. ആരാരിക്കും അത് ചെയ്തത്. ആരോ തനിക്കു വേണ്ടി സ്പെഷ്യല്‍ ആയി കൊടുത്തു വിട്ട ഫുഡ് ആണതെന്നു രണ്ടാളും ചിന്തിച്ചു. മെസ്സ് ഹാളില്‍ ഇരിക്കുമ്പോ ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകള്‍ ആരെയോ തിരഞ്ഞു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു. പക്ഷേ നിരാശ മാത്രം ബാക്കി. അങ്ങനെ ഞാനും കുഞ്ഞുണ്ണിയും ഒരു ധാരണയില്‍ എത്തി." ടാ...ഇതിങ്ങനെ പോയാല്‍ പറ്റില്ലാ...ആളെ കണ്ടു പിടിച്ചേ പറ്റൂ. നമ്മള്‍ ഇന്ന് മുതല്‍ ഒന്നിച്ചു പോകണ്ടാ..നമ്മള്‍ ഒന്നിച്ചു ചെല്ലുന്നതു കൊണ്ടാണ് അവര്‍ അടുപ്പം കാണിക്കാത്തതെങ്കിലോ ..." കുഞ്ഞുണ്ണി പറഞ്ഞതില്‍ കാര്യമുണ്ടെന്നു എനിക്കും തോന്നി. അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ ഒറ്റക്കൊറ്റക്ക്‌ പോകാന്‍ തുടങ്ങി.മെസ്സ് ഹാളിലെ ഓരോ തരുണീമണികളേയും ഞങ്ങള്‍ പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കി.സ്വന്തം വഴികളിലൂടെ പതിനെട്ടടവും പയറ്റി.ഇല്ല ആരില്‍ നിന്നും ഒരനുകൂല നോട്ടം പോലുമില്ല, പതിവ് ചിരികളും സംസാരവും മാത്രം.അറ്റകൈക്ക് കൂട്ടത്തില്‍ അല്‍പ്പം സ്പെല്ലിംഗ് മിസ്റ്റെക് ഉള്ള ലൂസിയെ കുഞ്ഞുണ്ണി കണ്ണടിച്ചു കാണിച്ചതും അവള്‍ വാ വഴി ആട്ടിയതും മെസ്സ് ഹാളിലും സ്റ്റാഫ് റൂമിലും പലവിധ ബഹളങ്ങള്‍ക്ക് വഴിവെച്ചു. സംഭവമറിഞ്ഞ മാനേജ്‌മന്റ്‌ കുഞ്ഞുണ്ണിക്ക് കൌണ്‍സിലിംഗ് ലെറ്റര്‍ അടിച്ചു കൊടുത്തു. അപമാനഭാരവും മാനേജ്മേന്റ്റിന്റെ താമരപത്രവും ഞങ്ങളുടെ തുടരന്വേഷണം വഴിമുട്ടിച്ചു.
നീറിപുകയുന്ന ഒരുപാട് ചിന്തകളുമായി ഞങ്ങളുടെ ആ അധ്യയന വര്ഷം അങ്ങനെ അവസാനിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ സംശയം ഞങ്ങളില്‍ തന്നെ കുഴിച്ചു മൂടി വേനലവധിക്കായി നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. സാറുമ്മാരും മറ്റു സ്റ്റാഫുകളും ആയിട്ട് എഴുപത്തൊന്നു പേര് ഒരു കമ്പാര്‍ട്ട്മേന്റ്റില്‍ .
രാവിരുണ്ടു വെളുത്തു. ട്രെയിന്‍ ചൂളം വിളിച്ചു വാളയാര്‍ ചുരവും കടന്
ഞങ്ങള്‍ ഒരുപോലെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. മെസ്സില്‍ വല്ലപ്പോഴും മാത്രം കാണുന്ന കുട്ടി. ഞങ്ങള്‍ എന്തേ എന്ന ഭാവത്തില്‍ അതിനെ നോക്കി." സാറേ, ഞാന്‍ ഷീബ... ഇടക്കൊക്കെ മെസ്സില്‍ നിന്നിട്ടുണ്ട്....അന്ന് നിങ്ങള്ക്ക് കൊണ്ട് വന്ന ചോറില്‍ മുട്ടയും ഉണക്ക മീനും പൂഴ്ത്തി വെച്ചത് ഞാനാ." ഞാനും കുഞ്ഞുണ്ണിയും കണ്ണില്‍ കണ്ണില്‍ നോക്കി. ആളിനെ കണ്ടു പിടിക്കാന്‍ നടന്നപ്പോള്‍ ഒന്നും ഇങ്ങനെ ഒരാളെ സംശയിചിട്ടില്ല. കുഞ്ഞുണ്ണിയുടെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു. ഇവള്‍ കാരണമല്ലേ എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളും ഉണ്ടായത്.ഇവള്‍ കാരണമല്ലേ താന്‍ നാണംകെടണ്ടിവന്നത്. കുഞ്ഞുണ്ണിയുടെ ഭാവമാറ്റം മനസ്സിലാക്കി ഞാന്‍ അനുനയിപ്പിച്ചു. "ഏതായാലും നമ്മുക്ക് ആളിനെ കണ്ടു കിട്ടിയില്ലേ...വെറുതെ ഇനി കുഴപ്പമൊന്നും ഉണ്ടാക്കണ്ട...ഒരു നാണക്കേടിന്റെ ക്ഷീണം ഇനിയും മാറിയിട്ടില്ല...അന്ന് പ്രശ്നം ഉണ്ടായത് നീ വേണ്ടാതീനം കാണിച്ചകൊണ്ടല്ലേ" ....അത് ശരിയാണെന്ന് കുഞ്ഞുണ്ണിക്കും തോന്നി. അവന്‍ ഒന്നയഞ്ഞു.
" ഏതായാലും ഇത്രയൊക്കെ ആയി..ഞാന്‍ നാണംകെടണ്ടത് കെട്ടു....അതൊക്കെ പോട്ടെ...ഈ ഇനിയെങ്കിലും പറ...അന്ന് കൊണ്ടുവന്ന സ്പെഷ്യല്‍ ഫുഡ് ആര്‍ക്കുള്ളതാരുന്നു.... എനിക്കോ... ഇവനോ...?" കുഞ്ഞുണ്ണി പ്രതീക്ഷയോടെ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ഭലം
ഈശ്വരാ...എന്തൊക്കെ ചിന്തിച്ചുകൂട്ടി....എന്തൊക്കെ കഥകള്‍ മെനഞ്ഞു....എന്തൊക്കെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഇതിന്റെ പേരില്‍ നടന്നു....എന്നിട്ടിപ്പോ ദാ....
" ഏതായാലും ഇത്രയൊക്കെ ആയി..ഞാന്‍ നാണംകെടണ്ടത് കെട്ടു....അതൊക്കെ പോട്ടെ...ഈ ഇനിയെങ്കിലും പറ...അന്ന് കൊണ്ടുവന്ന സ്പെഷ്യല്‍ ഫുഡ് ആര്‍ക്കുള്ളതാരുന്നു.... എനിക്കോ... ഇവനോ...?" കുഞ്ഞുണ്ണി പ്രതീക്ഷയോടെ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ഭലം
ഈശ്വരാ...എന്തൊക്കെ ചിന്തിച്ചുകൂട്ടി....എന്തൊക്കെ കഥകള്‍ മെനഞ്ഞു....എന്തൊക്കെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഇതിന്റെ പേരില്‍ നടന്നു....എന്നിട്ടിപ്പോ ദാ....
ആളിനെ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ കാണിച്ചു കൂട്ടിയ പരാക്ക്രമങ്ങളും പയറ്റിയ വേലത്തരങ്ങളും പറഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും പൊട്ടി ചിരിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ വഴക്ക് ഭയന്ന് പരുങ്ങി നിന്ന ഷീബയും ആ പൊട്ടിച്ചിരിയില്‍ പങ്കുകൊണ്ടു...
